Stil in mij..

Het lijkt wel of ik niet de juiste woorden kan vinden voor wat ik voel, voor wat het met mij doet. Voelen doe ik nog steeds prima maar ik kan er geen woorden aangeven. Telkens als ik denk het juiste te hebben gevonden kom ik er achter dat het er toch niet bij past. Ik liet het rusten. Het verder leven op de automatische piloot. Toen voelde ik het goed, ik zag het goed. Het is stil. Stil in mij, in mijn lichaam...

Al bijna een week test ik elke morgen of we dan eindelijk mogen beginnen met onze negende en tevens laatste IUI behandeling. Niet dat ik sta te springen omdat het zo leuk is of dat ik blij ben dat het de laatste keer is zonder resultaat maar omdat ik een nieuw begin wil. Het is verdrietig dat het na acht pogingen nog steeds niet is gelukt, geen enkele reactie van mijn lichaam. Telkens bleef het op die manier stil. Nu ben ik stil.

Ik weet niet hoe ik mij moet voelen alleen maar dat ik weet het af te willen maken. Helaas heb ik ook hier geen controle over. Vandaag zit ik op dag zeventien en nog steeds geen positieve ovulatietest in handen gehad. Gebeurd er nog iets? Of is mijn lichaam er ook mee gestopt? Mijn lichaam is in de war en dat is niet iets van deze maand maar dat is begonnen in dit traject. Het is stil, stil in mijn lichaam.

Kunnen we er niet gewoon mee stoppen? Ik, die geen spanning meer voel, geen verdriet meer voel, geen vertrouwen meer heb en het liefst een einde maak en opnieuw wil beginnen. Afspraak is afspraak en al moet ik mezelf er heen sleuren, ik ga. Toch lijkt mijn lichaam er hetzelfde over te denken. Het laat zich er niet heen sleuren. Mijn lichaam is stil, maakt mij stil en doet wat het wil.

Is er niemand die mij hoort in deze stilte? Ik heb het al eerder gezegd dat mijn lichaam doet wat het wil. Dat ik er maar achter aan hobbel en steeds de verkeerde richting op word gewezen. In het begin was ik één met mijn lichaam. Het was stipt, precies op tijd. Nu is alles in de war. Het heeft de boel verlengd en net als ik daaraan gewend ben dan is het weer optijd. Net als iemand luistert dan is het op tijd. Geen zorgen, het is allemaal prima. Prima? Mijn eigen lichaam lijkt een spelletje met mij te spelen. Het maakte mij woedend en ik voelde mij niet serieus genomen. Misschien sprak ik zonder woorden. Telkens had ik weer vertrouwen want zij weten het toch beter?

Nu zit ik weer te wachten. Ik ben niet boos of verdrietig. Het is stil in mij, net of het mij niets kan schelen. We wachten in alle stilte af. Tot het moment dat ik de stilte moet verbreken. Dat ik wil weten of er niet iets met mijn lichaam aan de hand is. Wie weet komt het wel helemaal niet. Dan blijft het stil maar die stilte zal ik verbreken..